Blog

Eindelijk gaat de samenleving weer open. De corona maatregelen worden één voor één losgelaten. Toch kan ik op vrijdag 18 februari in de middag niet naar mijn zwemtraining. Het is namelijk code rood en dit keer niet vanwege besmettingsgevaar, maar vanwege windstoten die hogere snelheden halen dan ik kan autorijden. ‘Maar dan werk jij toch thuis? Daar zijn we de afgelopen tijd zo goed in geworden.’

Ik zou het met alle liefde doen. Dat betekent namelijk dat ik in het bezit zou zijn van een eigen zwembad en een gym. Het enige wat hierbij in de buurt komt is een hometrainer en een speciekuip. Die hometrainer heb ik aangeschaft in maart 2020 tijdens de eerste lockdown. Een zwembad hoefde er niet te komen. Achteraf wel jammer natuurlijk, maar die past toch niet op het balkon.

Zodra bij de eerste lockdown bekend werd dat wij niet meer mochten trainen, keken mijn Heit* en ik naar een manier waarop ik wel nog in het water kon liggen. Heit zocht naar huizen op Funda met een zwembad, zodat we de dag erna contact konden opnemen met de makelaar. Een goed idee, maar vanuit een andere hoek kwam de oplossing. Mijn zus had een collega met een zwembad met een Jetstream** erin. Ik vroeg mijn zus om het nummer van haar collega en besloot te bellen.

‘Goedemiddag, u spreekt met Liesette Bruinsma. U bent een collega van mijn zus als ik het goed heb.’ Dat had ik inderdaad en ik had het ook goed dat ze een zwembad had. Ik vertelde dat ik niet meer kon trainen en in de zomer medailles wilde halen op de spelen in Tokyo. ‘Zou ik bij u mogen trainen?’ ‘Ja, natuurlijk wat gaaf!’ ‘Ik wil graag mijn contacten beperken is er een mogelijkheid dat ik bij u kan logeren?’ ‘Ja, geen probleem!’ ‘Ik weet niet voor hoelang. Ik denk ongeveer drie weken.’ Ook dat was geen probleem.

Zo kwam het dat ik zes weken lang bij mensen ging logeren die ik de dag ervoor nog niet kende. Ze waren erg gezellig en ik kon daar ook lekker mee eten. Nog steeds maak ik wel eens recepten klaar die ik van hun heb gekregen. Ook heb ik nog geholpen met twee bomen in de grond zetten. Ik hoop dat deze nog staan na de storm van de afgelopen week. 

* heit = Fries voor vader

** jetstream = een straal die stroming produceert waar je tegenin kan zwemmen

‘Zon, slapen in een hotel en wat zwemmen. Geniet van je vakantie!’ ‘Ja zal ik doen, maar voordat het vakantie is duurt het nog wel een paar maanden.’ ‘Hoezo je gaat toch naar Curaçao?’ ‘’Ja voor trainingskamp.’ “lijkt mij zo heerlijk, een beetje trainen in een warm land.’

Mensen die dit soort opmerkingen maken, zou ik echt eens mee willen nemen om ‘een beetje te trainen.’ Ik denk dat ze dan van een koude kermis thuiskomen. We trainen zowel op trainingskamp als in Nederland 30 uur per week, waarvan 20 in het water is en de andere 10 bestaan uit preventieve oefeningen, krachttraining en het versterken van ‘de core’. Een vol weekprogramma dus.

‘Hebben jullie geen tijd om wat site-seeing te doen?’ Ja, de tijd zou er wel zijn, maar energie is nog een andere vraag. Op trainingskamp zoeken we meestal net wat meer de grenzen op dan in Nederland. Dat komt omdat we minder bezig zijn met randzaken. De focus licht volledig op de trainingen. We hoven niet te koken, schoon te maken of boodschappen te doen. Het zijn kleine dingen, maar als je naar de klote bent is het veel moeite.

 Dat is dan ook een van de redenen dat we op trainingskamp gaan. Zo hebben we de volledige focus op het zwemmen en in het weekend kun je ook alle rust pakken zonder in de verleiding te komen een feestje te bezoeken. Curaçao is inderdaad een vakantiebestemming voor velen. Ook voor ons is het een mooie plek om hard te werken. We gaan in januari graag naar de zon omdat dat het makkelijker is om dan de winter door te komen. Natuurlijk denkt niet iedereen dat ik op vakantie ga als ik op trainingskamp ben.

 Ik wens jullie komende week in ieder geval ook een fijne vakantie.

“We hebben een alarm op uw tas. Een momentje.” De douanebeambte haalt er een collega bij. De eerste keer dat ik alleen vlieg en dan heb ik dit. Doordat ik in contact was geweest met iemand die Corona had, mocht ik niet met de groep mee reizen naar Curaçao. Daarom vlieg ik nu een week later in mijn eentje. Het scheelt dat ik al regelmatig heb gevlogen en weet hoe het werkt. Ook mijn tas is wel eens vaker apart gelegd voor een extra controle.

Zo ook dit keer dus. Bij die extra controle ging het desbetreffende alarm af. Nadat de collega zich bij ons heeft gevoegd stelt hij mij een aantal vragen. ‘Heeft u uw tas zelf ingepakt mevrouw?’ ‘ja.’ ‘Heeft u cadeautjes mee?’ ‘Nee.’ ‘Dingen mee waarvan u niet weet wat er in zit?’ ‘ Nee.’ ‘Waar gaat u heen?’ ‘Curaçao.’ ‘Wat gaat u daar doen?’ ‘Op trainingskamp voor zwemmen.’ Blijkbaar geef ik de goede antwoorden of ze hebben mijn tas nogmaals onderzocht, maar ik mag toch door naar de paspoort controle.

Mijn begeleider van de Schiphol Assistentie service loopt met mij mee. We kunnen de rij net als bij de douane en het inchecken omzeilen. Als we bij de gate zijn aangekomen kan ik vrijwel direct het vliegtuig in. Mensen met assistentie mogen als eerste naar binnen. Ik vind het wel fijn dan kan ik in alle rust geholpen word naar mijn stoel. De grondstewardess heeft mij een mooi plekje bij het gangpad gegeven vlakbij de toiletten. Erg aardig dat ze vroeg waar ik wilde zitten.

Gedurende de vlucht wordt mijn schermpje zo ingesteld dat wanneer ik in de rechter bovenhoek dubbel tik er een belletje bij de crew gaat. Als er dan wat is kan ik ze zo oproepen. Dat doe ik ook voor een extra bakje koffie. De mensen naast mij zijn ook erg gezellig en behulpzaam. Dat maakt dat de tien uur durende vlucht iets sneller voorbij gaat. Ik luister een boek en wat muziek om de tijd te verdrijven.

Op Curaçao wordt ik weer door de stewardess naar buiten begeleidt, nadat iedereen het vliegtuig heeft verlaten. Heerlijk om niet in het gedrang te staan. Op het vliegveld zelf wordt ik geholpen door een medewerker van de assistentie van Curaçao. Ook hier kunnen we de rijen omzeilen bij het controleren van de juiste reispapieren en de paspoort controle. Op de koffers moet ik wel wachten. Het duurt eventjes voor we ze alle drie verzamelt hebben, maar dan lopen we door naar de hal waar ik wordt opgehaald door onze krachttrainer, Michel.

Het lastigste was nog om de parkeerplaats af te komen. Bij de automaat kon je alleen met dollars of guldens betalen en niet met een pasje. We zouden bij een huisje met kaart kunnen betalen, maar dat huisje moet je dan ook nog vinden. Uiteindelijk, na een tijdje zoeken, stonden we bij de slagboom met het bonnetje voor het uitrijden en waaide deze uit de automaat.

Ja, jullie horen het goed: het is makkelijker om in je eentje met een handicap naar de andere kant van de wereld te vliegen, dan in het buitenland van het parkeerterrein afkomen.

Alleen het zachte geklots van het water tegen de randen van het zwembad is te horen als ik mijn zwembrilletje op doe. De komende 2 uur heb ik alle tien banen van het 50m bad in Amersfoort voor mijzelf. Op mij en de toezichthouder na is er niemand. Ja, ook topzwemsters moeten in de gaten worden gehouden gedurende trainingen. Dat zijn de regels: veiligheid boven alles.

Veiligheid en de regels zijn dan ook de twee belangrijkste redenen dat ik de afgelopen week vrijwel alleen heb moeten trainen. De rest van ons team is al een week op trainingskamp naar Curaçao. Doordat ik in contact was geweest met iemand met corona kreeg ik geen toestemming om mee te reizen. Om naar Curaçao te gaan mag je 14 dagen niet in contact zijn geweest met een persoon met corona. Ook al was mijn test negatief, ik moest nog een weekje wachten.

Natuurlijk gaan we niet wachten! Daar doen we niet aan! De situatie vraagt om een oplossing en een ander plan, dus dan zorgen we daarvoor: de vlucht wordt gewijzigd, trainingstijden worden afgestemd met het zwembad en ik krijg de trainingen op de mail.

 Het was wel wennen om alleen te zwemmen, het vergt discipline en aandacht. Er is niemand die mij controleert of het merkt als ik iets anders zou doen. Behalve ikzelf als ik over een paar maanden op een paar honderdsten vierde zou worden. Ik train alleen maar met mijn doel.

‘Wat zonde! Dit beeldje mist een arm.’ ‘Nee, dat hoort zo. Dat is de paralympische Jezus.’ Voor iedere medaille die ik heb gehaald tijdens de Paralympische Spelen in Rio de Jeneiro kreeg ik van NOC*NSF een Christusbeeldje in de kleur van de medaille. Tijdens de terugweg was een van de handjes van een bronzen beeldje afgebroken. Dit komt overeen met het werkelijke Christusbeeld, zijn hand is namelijk beschadigd door de bliksem.

Onze aandacht gaat al snel naar iets wat niet lijkt te kloppen in het perfecte plaatje, maar wat is het perfecte plaatje eigenlijk? Een perfecte vakantie, baan of auto is voor iedereen anders. Toch zijn er een aantal universele principes die we lijken te associëren met perfectie. Naar mijn mening is perfectie iets wat je zelf kan creëren. Als we zelf kunnen bedenken wat onze perfecte vakantie is, dan kunnen we dat voor alle soorten situaties doen. Een perfecte vakantie hoeft niet standaard te zijn. Ook mijn bronzen beeldje is niet standaard, maar voor mij toch perfect. Er zit een verhaal achter en het staat symbool voor iets unieks.

In 2016 vroeg een journalist mij wat ik liever wilde: “goud of kunnen zien?” Mijn antwoord is goud. Waarom? Ik denk dat een gouden medaille mij gelukkiger maakt. Toch kijken mensen op van mijn keuze. Mijn keuze ligt niet in lijn met de verwachtingen, maar wie geeft mij de gantie dat wanneer ik weer kan zien ik gelukkiger ben? Mijn handicap hoort bij mij en is onderdeel van mijn leven. Toch associëren mensen weer kunnen zien met geluk en een ‘perfecter leven.’

Zo zie ik dat niet. 

‘Liesette, kun jij voor dit stukje nog een leuke actiefoto opsturen?’ ‘Heb je nog een passende foto voor dit interview?’ Dit soort vragen zijn voor de meeste mensen simpel te beantwoorden en daarom worden ze ook gemakkelijk gesteld. Maar probeer het maar eens: een foto opsturen van een willekeurige situatie met je ogen dicht. Je komt nu waarschijnlijk tot de conclusie dat het niet lukt. Ik kan het toch!

Als je de datum weet van een foto, dan kun je deze opzoeken in de fotobibliotheek om vervolgens tot de conclusie te komen dat er meerdere foto’s op die dag gemaakt zijn. Ook daar is weer een oplossing voor. De fotobeschrijvingen van Apple zijn zo goed dat ze een ruwe omschrijving kunnen geven van een foto. ‘ Water, zwemmen, 1 persoon,’ krijg ik bijvoorbeeld te horen van mijn Voice-over*. Drie keer raden hoe de meeste foto’s er in mijn galerie uitzien. Inderdaad, iets met water, zwemmen en een persoon.

Gelukkig bestaan er apps om ons, visueel gehandicapten, daar bij te helpen. ‘Seeing I’ is een app waarmee je een foto-omschrijving kan laten maken, maar deze is niet zo accuraat. Een vriend van mij, ongeveer mijn leeftijd, zocht een vakantiefoto met behulp van ‘Seeing I.’ Hij had de een foto gevonden waarop hij met een palmboom stond, maar wilde het toch nog even checken voor hij het zou versturen naar een vriend. ‘Seeing I’ gaf hem een omschrijving van: ‘palmboom, staande man, 46 jaar met grijs haar.’ Dat kon dus nooit de goede foto zijn of deze vriend had gelogen over zijn uiterlijk en leeftijd.

Dat was allebei niet het geval. Het was de juiste foto, maar niet een goede beschrijving. Daarnaast zijn de beschrijving niet waar ik naar op zoek ben. De app verteld mij niet of ik goed op een foto sta of juist boos kijk. Dus op zoek naar de volgende oplossing. Een oplossing die we allemaal voor de hand hebben liggen. Namelijk: iemand om hulp vragen. Mijn foto’s op mijn site, facebook, instagram en andere social media is op basis van advies van vrienden en familie. Ik vertrouw er maar op dat ze de leuke foto’s uitzoeken! Ik hoor graag als dat anders is.

*Voice-over: spraakondersteuning voor Apple apparaten (alles wordt voorgelezen)

Vijf jaar geleden op 16-09-2016 klonk er na de finish van de 200m wisselslag dames SM11 een oorverdovend lawaai. Het enige woordje wat er voor mij toe deed was ‘goud.’ Na een enorme inhaalrace wist ik op mijn 16de mijn tweede Paralympische titelt te veroveren!

Dat ene woordje hoorde ik helaas niet in Tokio na het aantikken in de finales. Wel heb ik mijn 6de en 7de Paralympische medailles aan mijn prijzenkast mogen toevoegen. Inmiddels ben ik daar enorm trots op. Het was een totaal andere spelen dan vijf jaar geleden. Na een vierde of vijfde plaats was het een uitdaging om te focussen op de volgende race en weer even scherp aan de start te staan. Het winnen van medailles geeft veel positieve energie en het ontbreken daarvan zorgt voor het tegenovergestelde. Toch heb ik mij iedere keer weer kunnen opladen en heb ik alles gegeven.

Het was super gaaf om weer in het Paralympisch water te mogen racen en in het stadion rond te lopen. Al hoop ik wel dat over drie jaar de tribunes weer gevuld zijn en misschien zelfs wat oranje kleuren. In dat opzicht waren deze Spelen ook anders dan in 2016. Volgens mij is iedere Spelen uniek en brengt iedere Spelen weer nieuwe ervaringen en herinneringen met zich mee. Thuis haal ik samen met mijn familie nog vaak herinneringen op over onze tijd in Brazilië.

Als (Paralympisch) topsporter maak je veel mee. Meer dan er vaak in een interview verteld kan worden. Ook al gaat de schrijfster van het Diggelfjoer (dorpskrant Wommels) met 15 pagina’s aan aantekeningen naar huis. Er is vaak geen ruimte om dit te publiceren. Dat is geen verwijt, want er zijn veel verhalen. Niet alleen die van mij. Daarnaast houdt ik ook niet snel op met vertellen.

Ik vind het leuk om mijn verhalen te vertellen en mijn ervaringen met jullie te delen. Ik ben van mening dat de verhalen en ervaringen ook goud waard zijn. Daarom start ik met mijn blog op mijn website. Voor suggesties en vragen mogen jullie altijd contact opnemen.